Blogging.

Mitt forhold til blogg er at eg er ein slave. Eg leser alle typar bloggar; frå politiske, til mamma bloggar, interiør bloggar, til desse såkalla rosabloggane. Eg har bloglovin` konto, der eg følgje med på alle dei bloggane eg vil sjå oppdateringar på. Eg har aldri sjølv skrevet ein annan blogg enn denne i norsken, og eg trur ikkje heller eg kunne eksponert meg sjølv på den måten. Eg er for privat som person til det, sjølv om det av og til kan friste og tene pengar på å fortelje om kvardagen sin.

Det mest positive med å skrive ein blogg i norsken er at man kan skrive si eige meining, og samtidig la det være med på å skape eit grunnlag for ein god karakter (viss ein velje å legge tid i det). Eg syntes og det er greitt at det hjelper oss til å reflektere over forskjellige tema me har tatt for oss.

Det vanskelegaste for meg ved å blogge har vert at me har fått oppgåver som har vert innanfor visse rammer, så eg har vert nøydt til å svare på konkrete spørsmål, og ikkje gjerne det som eg sjølv har lyst til å skrive om. Men dette er jo også ein positiv ting, då det ikkje er like enkelt å rote seg vekk frå sjølve temaet som er viktig. Det har også for meg dette halvåret vert vanskeleg å skrive på nynorsk, då dette er noko eg ikkje trivast med, men det må jo som alt anna med skulen; gjerast!

Bilde; hentet fra www.bloglovin.com

Postmodernismen.

I postmodernismen er det tema som familien, kroppen, eksperiment, mord, vold, bestialitet, mystikk og kvardagen som er mest teken opp i litteraturen. Det er like vanleg å skrive om samtida som fortida. Dette er fordi ein postmodernist har fridomen til å blande forskjellige stilartar og epokar i ein tekst. Me kan sei at me i dag leve i ein postmodernistisk tid, då me ikkje lenger har nokre grensar på korleis ein tekst skal byggast opp, og ingen reglar eller mal å følgje. I dag kan me for så vidt skrive ein tekst akkurat slik me ønske sjølv, både med og utan slutt eller begynning. Me kan også blande forskjellige stilartar frå historia.

Eit eksempel på eit postmodernistisk dikt som ikkje følgjer nokon typisk mal er Solaris korrigert,2004, av Øyvind Rimbereid. Dette diktet er faktisk valt ut på siste plass i lista over dei 25 viktigaste litterære verka i Noreg. Det spesielle med dette diktet er språket i det. Det er eit språk som er blanda mellom forskjellege språk me i dag kjenne som norsk, engelsk, tysk, fransk osv. Han har altså laga eit slags universelt språk. Diktet er plassert ein gong i framtida, og handlar om ein robot. Han har altså reist longt fram i tida i dette diktet, slik ein postmodernist kan.

Sjølv syntes eg ingenting om diktet, for det gjer meg ingenting. Eg syntes det er tullete og rotete. Diktet gjer ikkje at eg sitje igjen med en følelse av noko slik eg ønskjer, eg føle meg kun forvirra. Eg personleg like å lese dikt og bøker fordi det gjer meg ein følelse av et eller anna. Eg kan heilt ærleg ikkje forstå kvifor dette diktet er med på den lista. Kanskje eg er for gamaldags og Rimbereid for nyskapande? Kan ein sei det i ein alder av 21?....

...

Eg vil bere sei at denne bloggen er umuleg å helde kontroll på, då skrifttype, skriftstørrelse etc. Leve sitt eige liv.

Avslutande innlegg om fordjupningsemnet.

I mitt fordjupningsemnet er mine viktigaste funn dei punkta i sekundærlitteraturen som svarar på problemstillinga; Korleis kan me i dag sjå på forholdet mellom Amalie Skram og Professor Pontoppidan? I et kort samandrag kan me sei at dei viktigaste funna eg hadde i Johan Bremer sin bok ein diktertragedie var:

At han ga Amalie diagnosen cyclotomi – et svingande sinn, som forklarer kvifor ho heile livet gikk i bølgje daler. Dette forklarar kvifor ho hadde slike humørsvingingar, og kvifor ho fleire gongar vart innlagt. Bremer legger vekt på korleis ho igjennom heile livet alltid ga skylda på noko for sin tilstand; første gongen ho var innlagt var det første ekteskapet, dei andre gongene ho var nedstemt var det at ho ikkje klarte å skrive som førte til nedstemtheten, og nå denne siste gongen var det Pontoppidan som stod ledig som skyteskive. Han forklarar også at ho la seg frivillig inn, og derfor ikkje godtok at ho ikkje kunne sleppe ut igjen. Siste momentet som er viktig frå Bremer er at ho hadde vært igjennom ei lengre depresjonsperiode. Han meiner derfor at når ho blei innlagt gikk denne depresjonen over til en oppstemthet, noko som gjorde at ho fekk ein svært aggressiv reaksjon, som gikk utover Pontoppidan.

Eg leste og Irene Engelstad sin bok gjennombrudd og sammenbrudd. Ho hadde same synspunkt som Bremer, at Amalie var påverka av sin mentale tilstand i kampen mot Pontoppidan, men hennes grunn gjeving var annleis. Ho ser meir på det patrialske systemet som var regjerande i psykiatrien på denne tida. Pasienten, altså Amalie, blei barnet som skulle oppdras på ny. Pleiarane ble den støttande moren, mens overlegen, i dette tilfellet Pontoppidan, blei den strenge faren. Amalie let seg ikkje kue, og hadde difor store problem med å bøye seg under dette systemet. Engelstad meine også det at Amalie ikkje klarte å skilje mellom ektemannen og Pontoppidan, og derfor ikkje tålte avvisninga ho fekk frå Pontoppidan. Dette skyldar ho på eit ødipalt farsforhold, og et preødipalt morsforhold.

Me kan altså sjå at alle momentane peikar mot at Amalie var påverka av sin mentale tilstand i sitt syn og forhold til professor Pontoppidan, men at han ikkje er heilt uskyldig då han blei eit bilde på eit patrialsk system som ikkje fungerte optimalt.

Bildet 1: Amalie Skram. Lånt av; http://www.vgskole.net/teachers/norsk/litteratur/1850_1900/karensjul_forslag.htm

Bildet 2: Knud Pontoppidan. Lånt av; http://da.wikipedia.org/wiki/Fil:Knud_Pontoppidan_by_Johannes_Christensen.jpg

Fordjupningsemne 2

Eg er nå endelig på veg til å bli ferdig med fordjupningsemnet mitt. Som emne har eg vært innom mykje, men vekta har heile tida lagt på galskap i litteraturen. Til slutt har eg valt å ta for meg Amalie Skrams bøker professor hieronimus og På St.Jørgen. Nå eg har arbeidd med stoffet har eg sett på forskjellig sekundærlitteratur som har kunne gjeve meg eit svar på mi problemstilling. Den største utfordringa med arbeidet har vært å skilje frå kvarandre kva som er vesentlig for min oppgåve, og kva som ikkje er det. Dette er spesielt vanskeleg når eg har så mykje informasjon i hovudet som vil ut. Eg har også derfor hatt problem med å få fordjupningsemnet til å bli kort nok.

I min presentasjon har eg valt å få frem korleis forholdet var mellom lege og pasient i bøkene, og derfor blir det professor hieronmius som blir den viktigaste boka i forhold til mi problemstilling. Når eg valte presentasjonsform, var det fordi munnlig form er den karakteren i vårterminen eg vil forbetre, og eg satsa derfor på at fordjupningsemnet vil hjelpe meg med det. Eg syns også at det er lettare å få fram alt stoffet eg kan gjennom munnlig presentasjon, og samtale med lærer etterpå.

Fordjupningsemne

Eg har valt emnet galskap til å vere mitt fordjupingsemne denne våren. Eg vil ta det for meg på den måten at eg vil sjå korleis forskjellige forfattarar har tatt for seg emnet igjennom tida. Grunnen til at eg valte akkurat dette, er at eg syntes emnet er spennande, og eg gler meg spesielt til å lese Amalie Skram si ”på st. Jørgens hospital”. Ho er vel ein av den største grunnen til at eg valte emnet, då ho fasinerer meg som forfattar. Eg er også nysgjerrig på å sjå korleis forfattarane framstiller emnet i forhold til forholdet mellom gal - normal. Kva er eigentlig galskap? Og kva vil det sei og være normal? Dette er nok også spørsmål som vil vere viktig for meg undervegs i lesinga. Men problemstillingen ligger nok på det med tida – Korleis har framstillingen av galskap forandra seg i løpet av åra ?

Bildet av Amalie Skram er lånt fra http://nettavis.skolenettet.no/no/Oppland/Gjovik/Gjovik-laringssenter/gls/Musikk/Amalie-Skram--/